MEZOTERAPİ:

Tanım ve tarihçe:

Mezoterapi cildin dermis tabakasına ilaç veya aktif madde enjekte edilerek uygulanan bir tedavi yöntemidir. Bu uygulama ile mezoderm uyarılarak, mezoderm kaynaklı organlara ait patolojilerin tedavisi amaçlanır. Uygun ilaç karışımları ilgili bölgeye, küçük dozlarda ve özel iğneler aracılığı ile cildin derm tabakasına enjekte edilir.

Bu tedavi tekniğini ilk defa Michel Pistor 1952 yılında uygulamış ve mezoderm kökenli dokular üstünde yapılan tüm bu tedavilere “mezoterapi” adını vermiştir. 1964 yılında Pistor tarafından ilk Fransız mezoterapi derneği kurulmuştur. Günümüzde ise birçok ülkede yaygın olarak kullanılan yöntemin spor yaralanmaları ve kas-iskelet sistemi ağrı yönetiminde de kullanımı yaygınlaşmaktadır.

Etki Mekanizması:

Mezoterapide enjeksiyon derinin derm tabakasına yapılır ve bu bölge mezodermden köken alır. Dolayısıyla mezoterapinin etki alanının mezodermden köken alan dokular(fibröz dokular, kıkırdak, kemik, kas, vasküler sistem, yağ, kemik iliği, kan, lenfatik doku) olduğu söylenebilir. Mezoterapinin etkinliği enjeksiyon yeri, uygulama derinliği ve enjekte edilen ürünün miktarına göre farklılık göstermektedir.

Etki mekanizması ile ilgili farklı teoriler mevcuttur. Uygulanan bölgede mikro-dolaşımda artış sonucu anti-enflamatuar etki, sonsörinöral sistemin aktive edilmesi ile analjezik etki ve immün sistemin aktive edilmesi ile de bağışıklık sisteminin güçlenmesi gibi etkileri olduğu öne sürülmüştür. Mezoterapinin etkisi yalnızca ilacın farmakolojik etkilerinden oluşmamaktadır. Aynı zamanda iğnenin mekanik etkisi ile etkisi ile cilt ve cilt altı reseptörlerde uyarılma gerçekleşmekte ve o bölgedeki mikrovasküler sistem ve immün hücrelerin etkileşimleri lokal bir immünolojik cevap oluşturmaktadır.

Yapılan farmakokinetik araştırmalarda cilt içi enjeksiyonlarda ilacın derin dokulara difüzyonun yavaş olduğu ve sistemik dolaşıma ise geç karıştığı gösterilmiştir. Ayrıca sistemik dolaşımdaki ilaç konsantrasyonun enjekte edilen yerden daha yüksek olduğu belirlenmiştir.